Η ΥΠΑΠΑΝΤΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.

   Στις 2 Φεβρουαρίου, η Αγία μας Εκκλησία γιορτάζει, την Υπαπαντή του Σωτήρα μας Χριστού, που θεωρείται μεγάλη Θεομητορική και Δεσποτική γιορτή και κατέχει ξεχωριστή θέση, στο  «Δωδεκάορτον», της Εκκλησίας.
   Η Παναγία, σαράντα μέρες μετά τη Γέννηση του Χριστού, για να δείξει  πόσο νομοταγής είναι, έπρεπε να εφαρμόσει, το Νόμο του Θεού. Παίρνει, λοιπόν, μαζί της το Θείο Βρέφος και με τον Ιωσήφ, πηγαίνουν στα Ιεροσόλυμα, για να επισκεφτούν το Ναό του Σολομώντα. Έπρεπε, για τον εαυτό της, να εφαρμόσει τη διάταξη του καθαρισμού, που πρόβλεπε, ο Μωσαϊκός Νόμος. Η τήρηση του καθαρισμού αφορούσε, κάθε μητέρα, που θα έφερνε στον κόσμο, αρσενικό παιδί και δεν της επιτρέπονταν να ακουμπήσει κάθε τι, που θεωρούνταν αγιασμένο, ούτε μπορούσε να εισέλθει σε Ναό, πριν, από το σαράντισμά της. Την ημέρα δε, που της γίνονταν το σαράντισμα, όφειλε να προσφέρει, ένα αρνί αν ήταν πλούσια ή ένα ζευγάρι από περιστέρια ή τρυγόνια, αν ήταν πτωχοί. Αυτά έπρεπε να τοποθετηθούν στην πόρτα της Σκηνής του Μαρτυρίου, προκειμένου, να τα παραλάβει ο Ιερέας, ο οποίος θα έκανε την εξιλεωτική θυσία, για να της γίνει, ο καθαρισμός.
   Φθάνοντας, λοιπόν, στο Ναό και κρατώντας η Παναγία στην αγκαλιά της το Θείο Βρέφος και ο Ιωσήφ δυο περιστέρια, έδειχναν έτοιμοι, να εφαρμόσουν το Μωσαϊκό Νόμο. Στο Ναό βρίσκονταν, « άνθρωπος δίκαιος και ευλαβής» ( Λουκ. Β΄25), που ονομάζονταν Συμεών. Ήταν, υπέργηρος και είχε φθάσει σε ηλικία, 112 χρόνων. Στο Πρωτευαγγέλιο του  Ιακώβου, αναφέρεται, ότι ήταν Ιερέας, μάλιστα δε, ότι είχε διατελέσει και Αρχιερέας. Όμως, από την περιγραφή που μας κάνει, ο Ευαγγελιστής Λουκάς, δεν προκύπτει, ότι ανήκε, στο Ιερατείο του Ναού. Ο ενάρετος, λοιπόν, Συμεών, παρακαλούσε το Θεό, μέρα και νύχτα, να μην πεθάνει, πριν, δει το Μεσσία και κατάφερε να κερδίσει, αυτή την υπόσχεση. Έτσι, φωτισμένος από το Άγιο Πνεύμα, πηγαίνει στο Ναό και με Ιερή συγκίνηση, παίρνει από τα χέρια της Παναγίας, τον Ιησού. Αφού τον σφίγγει, πρώτα στην αγκαλιά του, υψώνει τα μάτια του στον Ουρανό και άρχισε να ευχαριστεί τον Θεό, που τον αξίωσε να δει, το Σωτήρα του Κόσμου, λέγοντας: « Νυν απολύεις τον δούλον Σου, Δέσποτα…..». Τώρα Κύριε μπορείς να με πάρεις, για να πεθάνω ευτυχισμένος, γιατί αξιώθηκα να δουν τα μάτια μου, το Σωτήρα μας, Ιησού Χριστό.
   Ο τρισευτυχισμένος, Γέροντας Συμεών, στρέφεται προς τη Θεοτόκο, που της ανακοινώνει, βαρυσήμαντους Προφητικούς Λόγους. Με προφητική σοβαρότητα και φωτισμένος από το Άγιο Πνεύμα, της αποκαλύπτει, τις Βουλές του Υψίστου και της λέγει: « Ιδού ούτος κείται εις πτώσιν και Ανάστασιν πολλών εν τω Ισραήλ και εις σημείον αντιλεγόμενον» ( Λουκ. Β΄34). Είναι δηλαδή, προορισμένος και θα γίνει η αιτία, να πέσουν και να σηκωθούν, πολλοί άνθρωποι του Ισραήλ. Όσοι, δε θα πιστέψουν σ’ Αυτόν, θα χαθούν και όσοι πιστέψουν, θα αναστηθούν και θα ελευθερωθούν, από την αμαρτία και αυτοί θα σωθούν. Η Παναγία, με βαθειά συγκίνηση, αλλά και με φόβο, ακούει τους Προφητικούς Λόγους, του χαρισματικού Γέροντα Συμεών, γιατί τα γεγονότα, που προφητεύει, είναι θλιβερά και δυσάρεστα. Επειδή λοιπόν, γνώριζε, τι πρόκειται να συμβεί, ήθελε να προετοιμάσει την ευαίσθητη καρδιά της Παναγίας, προαναγγέλλοντας,  την δοκιμασία που θα νοιώσει σαν Μητέρα, κατά τη Σταύρωση του Υιού Της. « Και σου δε αυτής την ψυχήν διελεύσεται ρομφαία» (Λουκ. Β΄ 35). Μια σκληρή μαχαιριά, θα Σου πληγώσει την Ψυχή, όταν θα δεις τον Υιό Σου, αιμόφυρτο επάνω στο Σταυρό.
   Όμως, στο Ναό βρέθηκε εκείνη την ώρα και η προφήτισσα Άννα, που καθημερινά και όλες τις ώρες της μέρας, πήγαινε στο Ναό και προσεύχονταν. Είχε φθάσει σε ηλικία 84 χρόνων και ο Αγαθός Θεός, εξ’ αιτίας της πίστη της , των προσευχών και της νηστείας, την αντάμειψε με ένα σπάνιο χάρισμα, το Προφητικό. Την αξίωσε, να δει από κοντά, να προσκυνήσει και να γνωρίσει τον Σωτήρα μας Χριστό και να λέγει σε όλους, ότι ήλθε ο Μεσσίας, που θα φέρει τη λύτρωση, σε όλους τους πιστούς. ( Λουκ. Β΄38 ).
   Αυτή την προϋπάντηση, στο Ναό του Σολομώντα, του  Σωτήρα μας Χριστού, με τον Γέροντα Συμεών, η Εκκλησία μας γιορτάζει, στις 2 Φεβρουαρίου. Την εποχή, του αυτοκράτορα Ιουστινιανού ( 525-565), που καθιερώθηκαν τα Χριστούγεννα, να γιορτάζονται στις 25 Δεκεμβρίου, αμέσως μετακινήθηκε και η γιορτή της Υπαπαντής, από τις 14 που γιορτάζονταν, στις 2 του ίδιου μήνα, Φεβρουαρίου, από όλους τους Χριστιανούς της Γης.
   Οι αγιογράφοι της Εκκλησίας μας, προκειμένου , να αγιογραφήσουν, τη Γιορτή της Υπαπαντής, παριστάνουν το Θείο Βρέφος, να παραδίδεται από τη Θεοτόκο, στην αγκαλιά του Δίκαιου, Συμεών. Ο Γέροντας Συμεών, βρίσκεται κάτω από κιβώριο, που έχει την έννοια του Ναού, όπου έλαβε χώρα, το γεγονός. Πίσω εικονίζεται η Προφήτισσα Άννα, που κρατεί στα χέρια της, ανεπτυγμένο ειλητό, που γράφει: « τούτο το βρέφος, Ουρανό και Γη εστερέωται». Πίσω από τη Θεοτόκο, βρίσκεται ο Ιωσήφ, που κρατεί στα χέρια του, δύο περιστέρια, προκειμένου, να τα τοποθετήσει, μπροστά στην πόρτα της Σκηνής του Μαρτυρίου. Ο τύπος αυτός της παράστασης, ανταποκρίνεται περισσότερο, στην πραγματικότητα, γιατί Υπαπαντή σημαίνει, την υπάντηση του Χριστού, από το θεοδόχο, Συμεών. Έτσι, με το πέρασμα του χρόνου, δεν υπήρξε καμιά αύξηση στα πρόσωπα, μόνο, στα κτίρια, που γίνονται πιο πολύπλοκα.
   Στον τόπο μας, αλλά και σ’ όλες τις περιοχές του Ελλαδικού Χώρου, μόλις, γεννηθεί ένα παιδί, επισκέπτονται τη μητέρα του, οι φίλοι και οι συγγενείς και ανάμεσα στις ευχές τους, της εύχονται να έχει και « καλά σαράντα». Μέχρι να συμπληρωθούν οι σαράντα μέρες, στη μητέρα του παιδιού, δεν επιτρέπεται, να εισέλθει στο Ναό. Επίσης δεν της επιτρέπεται να βγει από το σπίτι της, γιατί σε πολλές περιοχές πιστεύεται, ότι τα βουνά ραγίζουν και πολλά δυστυχήματα, μπορεί να συμβούν. Όπως, επίσης, πιστεύεται, ότι αν λάβει, το σαράντισμα και της διαβαστεί η ευχή πρωτύτερα, τότε κόβει μέρες, από το παιδί της. Σε όλα τα μέρη της Πατρίδα μας η μητέρα του παιδιού πηγαίνει στην Εκκλησία, κρατώντας στην αγκαλιά και το παιδί της, μόλις συμπληρωθούν οι σαράντα μέρες από τη γέννηση του, προκειμένου, να σαραντίσει. Προτιμούν, η επίσκεψή τους στην Εκκλησία, να γίνει βραδινή ώρα, για να μην τους δει ο ήλιος και κάποιο, κακό μάτι. Όταν κατά τη διάρκεια της διαδρομής, από και προς την Εκκλησία, συναντηθεί με άλλη γυναίκα, που για τον ίδιο λόγο, επισκέπτεται την Εκκλησία, τότε αφού πρώτα ασπαστεί, η μια την άλλη, στη συνέχεια θηλάζει το παιδί της άλλης, προκειμένου να αποφευχθεί, η αμοιβαία βασκανία. Σε ελάχιστες επίσης περιπτώσεις, εφαρμόζεται και το «μισοσαράντισμα», όταν η μητέρα του παιδιού χρειαστεί, για οποιοδήποτε λόγο, να ταξιδέψει.
   Στην ακολουθία του σαραντίσματος, που βρίσκεται στο Μεγάλο Ευχολόγιο της Εκκλησίας μας, ο Ιερέας, αφού πρώτα ευλογήσει τη μητέρα, διαβάζοντας τις αντίστοιχες ευχές, παρακαλεί, όπως ο Κύριος « καθαρίσει αυτήν από πάσης αμαρτίας και από παντός ρύπου…». Στη συνέχεια ευλογεί το βρέφος και παρακαλεί το Θεό, να « αυξήσει, αγιάσει, συνετίσει και να συγκαταριθμήσει αυτό, στην Αγία Του Ποίμνη».

Απολυτίκιο της Γιορτής:

Χαίρε κεχαριτωμένη Θεοτόκε Παρθένε, εκ σου γαρ ανέτειλεν ο Ήλιος της δικαιοσύνης, Χριστός ο Θεός ημών, φωτίζων τους εν σκότει. Ευφραίνου και συ Πρεσβύτα δίκαιε, δεξάμενος εν αγκάλαις, τον ελευθερωτήν των ψυχών ημών, χαριζόμενον ημίν, και την Ανάστασιν.

Ακούστε το απολυτίκιο της Γιορτής:

ΠΗΓΕΣ:

1). Θρησκευτική και Ηθική Εγκυκλοπαίδεια.
2). Εκδόσεις, Ορθόδοξου Τύπου, « Ο ΒΙΟΣ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ», Χαραλάμπους Δ. Βασιλοπούλου.
3). Απολυτίκια Αγίων, Byzmusic.gr, π. Νικόδημος Καβαρνός.

 Τη Γιορτή της Υπαπαντής, του Σωτήρα μας Χριστού, την αφιερώνω στην εγγονή μου Μαρκέλλα και στους γονείς της, με την ευχή, να προστατεύονται από τη Χάρη Της.

                                 Σπήλι, Ιανουάριος 2013.
                 Σταυριανάκης Κωνσταντίνος του Βασιλείου.
   Θεολόγος, πρώην Διευθυντής, Γενικού Λυκείου Σπηλίου.